Przed wynalezieniem nowoczesnego znieczulenia podczas złożonych manipulacji medycznych pacjent ryzykował, że umrze z powodu bolesnego szoku.
Aby przeprowadzić operację w tamtym czasie, istniały tylko prymitywne opcje wyłączania świadomości: uderzenie pałką w głowę, wstrząs elektromagnetyczny lub pompowanie pacjenta dużymi dawkami alkoholu.
Później do znieczulenia zaczęto wykorzystywać rośliny – na przykład maku, konopi, lulki, cykuty, krzewów koki i innych.
Zwykle pacjentowi podawano fuzję takich roślin lub tkanka była namaczana taką nalewką, a następnie została podpalona, takaby pacjent oddychał parą.
Problem polegał na tym, że zespół medyczny wdychał te pary, co niekorzystnie wpłynęło na jakość operacjii medycznych.
W XVIII wieku w Anglii myśleli o innej wersji znieczulenia – częściowym uduszeniu pacjenta. Jednak po serii niezbyt udanych eksperymentów na zwierzętach znieczulenie to nie było stosowane u ludzi.
Później do znieczulenia stosowano podtlenek azotu, eter i chloroform, halotan, barbiturany i inne leki.
Wszystkie leki do znieczulenia można podzielić na środki znieczulenia miejscowego i na środki znieczulenienia ogólnego.
Wielu uważa, że znieczulenie zostało wynalezione z powodu empatii dla pacjentów. Uważa się jednak, że chirurdzy pracowali po prostu niewygodnie, słuchając komentarzy obsługiwanych ludzi lub ich krzyków, więc narodzili się w znieczuleniu.
Jak więc działa narkoza?
Ludzki mózg jest skupiskiem miliardów komórek nerwowych, z których każdy ma kilka procesów. Poprzez te procesy, za pomocą impulsów elektrycznych, sygnały są przesyłane do komórek ciała i pleców, w tym sygnałów bólowych.
Od uszkodzonego obszaru ciała, impuls jest wysyłany do mózgu wzdłuż zakończeń nerwowych, który tworzy się w mózgu w świadomość bólu. Jeśli zablokujesz ten impuls w określonym miejscu, mózg nie będzie w stanie wytworzyć uczucia bólu, a osoba go nie odczuje.
Leki anestezjologiczne przechodzą przez błony komórkowe i zakłócają reakcję komórek na ból, zapobiegając bolesnemu impulsowi i wysyłaniu go do mózgu.
Teraz pacjent nie odczuwa bólu, co oznacza, że chirurg będzie mógł bezpiecznie wykonać operację.
Istnieje kilka rodzajów narkozy.
Przy częściowej narkozie wrażliwość określonej części ciała lub narządu jest zablokowana. Wstrzyknięcie leku znieczulającego można wykonać w miejscu wykonania zabiegu, gdzie powoduje zablokowanie zakończeń nerwowych w określonym obszarze ciała.
Przeprowadza się też znieczulenie przewodzące: lek wstrzykuje się do strefy występowania dużego pnia lub węzła nerwowego w odległości 1-2 mm od niego. Na przykład, jeśli operacja jest wykonywana na ramieniu, wówczas znieczulenie zostanie wprowadzone do obszaru pod pachami – łatwiej jest dostać się do dużego tułowia nerwu.
W znieczuleniu zewnątrzoponowym wykonuje się blokadę zakończeń drutów (nerwów) – miejsce, w którym przechodzą one do rdzenia kręgowego. I znieczulenie podpajęczynówkowe blokuje impuls bólu na poziomie centralnego kabla – rdzenia kręgowego.
Przy pełnym znieczuleniu – znieczuleniu, lek działa na komórki mózgu. Jednocześnie wszystkie rodzaje wrażliwości u pacjenta są zablokowane, a on pogrąża się w stanie głębokiego snu.
Znieczulenie można podawać przez inhalację – jako gaz przez drogi oddechowe. Lub przez wstrzyknięcie dożylne.
Niektórzy pacjenci obawiają się, że znieczulenie może nie zostać poprawnie obliczone, a oni obudzą się z wyprzedzeniem – dokładniej w trakcie operacji.
A więc… budząc się z wyprzedzeniem, albo widzisz, co chirurg robi z tobą, i z powodu szoku ponownie zasypiasz… albo obiecasz anestezjologowi dodatkową opłatę, a on rozszerzy znieczulenie.
Czy nadal boisz się znieczulenia, czy chcesz go oszczędzić? Okay! Niektórzy lekarze uważają, że dobrze udokumentowany pacjent nie potrzebuje znieczulenia!
